- احمد کلبی
کلبی. کاتب مأمون خلیفه. یکی از خوشنویسان معروف در خط عربی. (ابن الندیم)
معنی احمد کلبی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(اَ مَ)
لغت نامه دهخدا
چلبی. یکی از مشاهیر علما و شعرای دورۀ سلطان سلیمان عثمانی است، پسر سنان چلبی. و این بیت از اوست:
دائم اوسک رقیبه رعایتده یارمز
برایتجه یوق یاننده بزم اعتبارمز.
رجوع به قاموس الاعلام شود
دائم اوسک رقیبه رعایتده یارمز
برایتجه یوق یاننده بزم اعتبارمز.
رجوع به قاموس الاعلام شود
(عَ لَ)
لغت نامه دهخدا
احمد بن ابوبکر بن سمیط. از متصوفه است و او راست: منهل الورّاد من فیض الامداد بشرح ابیات القطب عبدالله بن علوی الحداد. (از معجم المؤلفین ج 1 ص 176 از فهرس التصوف ص 48)
محمدمهدی. از مورخان بود که به سال 1315 هجری قمری درگذشت. او راست: تاریخ طوس، یا مشهد رضوی. (از معجم المؤلفین ج 12 ص 58 از فهرس دارالکتب المصریه ج 8 ص 63)
محمد بن علی بن عبدالرحمان، مکنی به ابوعبدالله. از فضلای قرن پنجم هجری بود. او راست: التعازی. (از معجم المؤلفین ج 11 ص 22 از اعلام الشیعه)
عباس بن سلطان عبدالرحمان علوی، مکنی به ابوالفضل. او را مجموعه ایست. وفات وی در سال 1296 هجری قمری بود. (از معجم المؤلفین ج 5 ص 60)
متوفی در سال 993 هجری قمری او را دیوانی است به ترکی. و در کتاب زبده الاشعار، 68 بیت از وی نقل شده است
احمد بن زین العابدین. او راست: مناهج الاخبار فی شرح الاستبصار، که درسال 1039 هجری قمری آن را به پایان رسانده است. (از معجم المؤلفین ج 1 ص 229 از اعیان الشیعه ج 32 ص 410)
محمدمهدی. از مورخان بود که به سال 1315 هجری قمری درگذشت. او راست: تاریخ طوس، یا مشهد رضوی. (از معجم المؤلفین ج 12 ص 58 از فهرس دارالکتب المصریه ج 8 ص 63)
محمد بن علی بن عبدالرحمان، مکنی به ابوعبدالله. از فضلای قرن پنجم هجری بود. او راست: التعازی. (از معجم المؤلفین ج 11 ص 22 از اعلام الشیعه)
عباس بن سلطان عبدالرحمان علوی، مکنی به ابوالفضل. او را مجموعه ایست. وفات وی در سال 1296 هجری قمری بود. (از معجم المؤلفین ج 5 ص 60)
متوفی در سال 993 هجری قمری او را دیوانی است به ترکی. و در کتاب زبده الاشعار، 68 بیت از وی نقل شده است
احمد بن زین العابدین. او راست: مناهج الاخبار فی شرح الاستبصار، که درسال 1039 هجری قمری آن را به پایان رسانده است. (از معجم المؤلفین ج 1 ص 229 از اعیان الشیعه ج 32 ص 410)
ال طیبی احمد بن احمد الطیبی، از فضلاء دمشق بوده، او راست کتابی در ’خطب’، و ’مناسک الحج’ را بنظم آورده، دیگر کتابی بنام ’المفید’ در علم تجوید فراهم آورده است، شغل وی تدریس و وعظو تذکیر بود و از عوائد اوقاف بنی منجک اعاشه میکرد، وفات وی بسال 981 هجری قمری بوده است، نقل از تراجم الاعیان بورینی که مخطوط است، (الاعلام زرکلی ج 1 ص 30)
کافی. فریدالدین احمد بن محمد ایزدیار. او دیوان انشاء سلطان غیاث الدین بن سام داشته و مداح او بوده است. و در نظم و نثر استاد بوده و در تذکره ها بعض اشعار او آمده است
(قِ بی ی)
لغت نامه دهخدا
احمد بن داود. از محدثان است. (منتهی الارب). در تاریخ اسلام، محدث به عنوان فردی شناخته می شود که تلاش دارد تا سنت پیامبر اسلام را بدون هیچگونه تغییر یا تحریف، به نسل های بعدی منتقل کند. این افراد در جوامع علمی و دینی، از مقام والایی برخوردار بودند. مهم ترین ویژگی محدثان دقت در انتقال احادیث صحیح است، چرا که حفظ دقت در نقل، به ویژه در دوران هایی که دشمنان اسلام در حال تحریف آن بودند، امری ضروری بود.
(اَ مَ)
لغت نامه دهخدا
حلّی و او جمال الدین ابوالعباس احمد بن شمس الدین محمد بن فهد اسدی حلی ساکن حلۀ سیفیه و حائر شریف است حیّاً و میتاً و او در فضل و اتقان و ذوق و عرفان و زهد و اخلاق و خوف و اشفاق و غیره مشهور و بی نیاز از تعریف است و معقول و منقول و فروع و اصول و قشر و لب ّ و لفظ و معنی و ظاهر و باطن و علم و عمل را بوجه اکمل جامع بود. و او راست: در فقه کتاب المهذب البارع الی شرح النافع و کتاب المقتصر و شرح الارشاد و کتاب الموجز الحاوی و محرّر و فقه صلوه مختصر و مصباح المبتدی و هدایه المهتدی و شرح الالفیه و کتاب اللمعه فی النیّه و کفایه المحتاج فی مسائل الحاج و رساله ای دیگر در منافیات نیه الحج ّ و رساله ای در تعقیبات و مسائل شامیات و مسائل بحریّات. و رجوع به احمد بن محمد بن محمد بن فهدالأسدی و روضات الجنات ص 20 شود